Özellikle Ali Ekber Çiçek’in sesinden dinlemeyi çok sevdiğim bir türkü: ‘‘Derdim çoktur hangisine yanayım/ Yine tazelendi yürek yaresi…’’
Antalya falezlerini altan altan oyanları sadece oteller diye biliyorduk, meğer apartmanlardan da buna soyunan olmuş. Aslında nasıl bir hırs, nasıl bir sefa anlayışı ve düşkünlüğü, nasıl bir akılsa, bina sakinleri kendi altlarını oymakta sakınca görmemiş.
Salı günü bir toplantı nedeniyle yolum Kalekapısı’na düştü. Yenilenmesi (restorasyon) yeni tamamlanan Antalya Mevlevihanesi’nin arkasında metal plakalarla kapatılmış-çevrilmiş bir alan var. Günde yüzlerce, bazen binlerce turist gelip geçerken bu plakalarla yüz yüze geliyor. Aylardır, belki de yıl oldu, öylece duran bir çirkinlik. Plaka aralığından içeriye baktım; çer çöp, atık malzeme yığını.
Birkaç adım doğusundaki kale burçlarının duvarları, üzerinde yetişen çeşitli bitkilerle dikey bahçe gibi olmuş; sanki ‘‘kalenin bedenleri/ koyverin yeşerenleri’’ diyor.
Hemen yanındaki yenilenmesi yeni tamamlanan Antalya Saat Kulesi’nde de durum aynı doğrultuda.
Burası tam anlamıyla Antalya’nın kalbinin orta noktası. İl Kültür Müdürlüğü biraz uzağa kaçmış olsa da Koruma Kurulu birkaç yüz metre doğusunda, ilin en büyük mülki amirliği Valilik birkaç yüz metre batısında.
Bu kültür varlıklarını korumakla yükümlü kurumlardan hiç kimse gelip geçmiyor mu buradan, görmüyor mu bunları. Plaj ve restoran işleri için şirket kurup personel ve kaynak ayırabilen, eleştirileri de ‘‘kamu yararı’’ diye yanıtlayan Valilik yetkilileri burada kamu yararı mı görmüyor?
Falezler oyuluyor, antik yapılar kaderleriyle baş başa kalıyor, kimsecikler duyup görmüyor, ilgilenmiyor.
Kangren olmuş, kaldırım işgali başta olmak üzere kural tanımazlıkların yol açtığı çeşitli olumsuzluklara girmiyorum.
Şarkıları, türküleri severim ama ‘‘Dertleri zevk edindim/ Bende neşe ne arar’’ türünden bir ruh halinde değilim. Bir yurttaş olarak öncelikle, korunması gereken varlıklarda oluşabilecek tahribat önlensin istiyorum.
mustaydn@gmail.com